دکتر شریفی یزدی، جامعه شناس در گفت و گو با خبرنگار شهر در مورد معضل کودک کار، اظهار کرد: کودک کار یک آسیب جهانی است اما در کشورهایی که از نظر اقتصادی وضع خوبی ندارند و مهاجرت پذیری بالایی دارند، بیشتر دیده می شود، همچنین به لحاظ جغرافیایی، کلانشهرها بیشتر با کودک کار مواجه هستند.
وی افزود: کودکان کار دو نوع هستند، آشکار و پنهان، کودک کار پنهان، آنهایی هستند که در کوره های آجر پزی یا دامداری و مزارع کار می کنند، صاحبان این شکل از مشاغل از کودکان استفاده یا بهره کشی می کنند، چون حقوق پایین تری می دهند و بیمه نمی کنند.
شریفی یزدی عنوان کرد: کودک کار آشکار، کسانی هستند در خیابان ها حضور دارند و دستفروشی یا گل فروشی می کنند، یا سر چهار راه شیشه خودروها را تمیز می کنند. احتمال ظلم به کودکان کار پنهان بیشتر است چون در دید عموم نیستند.
این جامعه شناس افزود: کودکان کار براساس نوع سواستفاده ای که از آنها می شود هم چند دسته هستند، کودکان اجاره ای که توسط باندهای شناخته شده از سرپرست آنها اجاره می شوند و کودکان را وادار به انجام یکسری کارها می کنند و شب هم به سرپرستشان تحویل می دهند که سرپرستان این کودکان معمولا خود دچار اعتیاد، تن فروشی و آسیب های متعدد دیگری هستند. گروهی دیگری از کودکان کار هم فرزندان و کودکان بی خانمان هستند که والدی ندارند و بازمانده از رخدادهای طبیعی و غیر طیبعی مثل جنگ و زلزله هستند که به دام گروه های تبهکار می افتند و این گروه ها محل سکونت و حداقل خوراک و پوشاک به آنها می دهند و از آنها بهره کشی می کنند.
وی افزود: گروه دیگری از کودکان کار هستند که با هیچ باند و گروهی و دسته ای کار نمی کنند، بلکه خانواده آنها را وادار می کند که برای کمک هزینه کار کنند. البته ما کودکان کاری هم داریم که خانواده آنها را مجبور کار می کنند، اما انگیزه اقتصادی نیست، بلکه برای کسب مهارت و گذران اوقات فراغت است که این ها کودک کار به آن معنی رایج محسوب نمی شوند.
شریفی یزدی با بیان اینکه در بین گروه های مختلف کودکان کار، با دو دسته مهم از آنها سر و کار داریم، گفت: گروهی که والدین برای کسب درآمد، آنها را مجبور به کار می کنند و گروه دوم که اجاره داده می شوند که باز هم گروه دوم آسیب بیشتری می بینند. زیرا گروه اول مستقل تر عمل می کنند و میزان اصطکاک انها با افراد خلافکار کمتر است.
شریفی بیان کرد: ما با پدیده دلسوزی برای کودک کار رو به رو هستیم چون در جامعه افراد دلسوز زیادی داریم. وقتی با یک کودکی که در چهارراه می خواهد شیشه خودرو را پاک کند یا کودکی که در پیاده رو نشسته و درس می خواند، مواجه می شویم، قبل از کمک نقدی باید به چند نکته توجه کنیم. اول اینکه کمک مالی به کودک کار به جیب آنها نمی رود و عمده پول به حساب گروه های پشت پرده که بچه ها را سر ایستگاه ها قرار می دهند، می رود. بخشی دیگر از پول هم به عنوان اجاره به حساب سرپرست یا والدین کودک کار می رود. والدی که کودک خود را اجاره می دهد، بدون داشتن دغدغه که چه بلایی سر کودک می آید، نمی تواند یک والد کامل و سالم باشد و درآمد حاصل را به آن صورت عمده، خرج کودک کار نمی کند.
شریفی در مورد سواستفاده از کودک کار بیان کرد: بعضا مشاهده شده که علاوه سواستفاده مالی از کودکان کار، سواستفاده های دیگر هم انجام می گیرد. بهترین راه کمک به کودکان این است که انجمن حمایت از کودکان کار تقویت شود و از طریق این انجمن افرادی که واقعا نگران کودکان کار هستند، سازماندهی بهتری داشته باشند و کمک ها منظم و با برنامه ریزی در اختیار کودک کار قرار بگیرد.
وی ادامه داد: بهزیستی باید به موضوع کودکان کار ورود کند و بانک اطلاعاتی کودکان را کامل کند، بعضی موارد فقط احتیاج است که سرپرست کودک کار توجیه شود، بعضی دیگر از سرپرستان کودکان باید از نظر مالی تقویت شوند و در برخی موارد دیگر باید یک اقدام سریع انجام شود و کودک در آن فضای نامناسبی که در آن زیست می کند نماند و سریعا از آن خارج شود.
این جامعه شناس افزود: برای همه کودکان کار باید یک مجموعه دولتی یا غیر دولتی، یک سری اقدامات غیر مادی انجام دهد مثل توانمند سازی و بهینه سازی محیط زندگی، افزایش مهارت زندگی و توان تعامل با دیگران. همچنین سم زدایی از پیامدهای نامطلوبی که این کودکان با آن روبه رو بودند از نظر روحی و روانی و ...، صورت گیرد تا این بچه ها به زندگی معمولی و متعارف بازگردند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: خانواده ها و مردم به صورت مستقیم در هرجا که کوکان کار را می بینند کمک نکنند و دستگاه های ذیربط مثل قوه قضاییه، پلیس و بهزیستی باید باندهای پشت پرده کودکان کار را شناسایی کنند و مورد تعقیب قانونی قرار دهند تا کمتر شاهد این رخدادها باشیم.
انتهای پیام/
.
نظر شما