طی بازخوانی تجربه مدیریت شهری در ایران بدون تردید به این تجربه ناخوشایند بر میخوریم که فاصله زیاد تصمیم سازی مدیران شهری با نیازهای حقیقی شهروندان -که از عوارض اداره شهر بدون مشارکت فعال شهروندان است-ایجاد زمینه های نارضایتی و کاهش کیفیت زندگی شهروندی، با دامن زدن به توسعه نامتوازن موجب هدر رفتن سرمایهها و بر جای ماندن مشکلات شده است.