به گزارش خبرنگار شهر؛ شب گذشته و در شب میلاد امام رضا(ع) خیل عظیمی از مردم در میدان خراسان که در زمان تهران قدیم به عنوان دروازه خراسان شناخته می شد، جمع شده بودند تا شاید به صورت نمادین دیدار خواهر و برادری که بنا بر روایات تاریخی میسر نشد و در همان تاریخ باقی ماند را با «مهر خواهر برادری» به نوعی دیگری نشان دهند.
میدان خراسان زمانی دروازه سفر کاروان های زیارتی و سیاحتی به سمت خراسان و شهر مشهد مقدس بود. مکانی که خیلی ها مشقت یک سفر طولانی و سخت را به جان می خریدند تا به خواسته قلبی شان برسند. هنوز هم می شود در میان هیاهوی یک زندگی روزمره، با حذف هر آنچه که محصول تمدن و پیشرفت شهرهاست، صدای زنگ کاروان هایی که به مقصد شهر مشهد در حرکت هستند را شنید.
شب گذشته در همان نقطه آغاز سفر به شهر مشهد؛ اجتماع بزرگ امام رضایی ها برگزار شد. هر چند ساعت برگزاری این مراسم ۸ شب اعلام شده بود اما مردم از ساعت ها قبل به میدان خراسان آماده بودند.
موکب داران تهرانی حسابی مشغول بودند تا برای پذیرایی از میهمانان امام رضا (ع) آماده شوند. در میدان خراسان که محل اصلی برگزاری جشن میلاد و یا همان گردهمایی بزرگ امام رضایی ها بود، استیج برنامه آماده شده بود.
هر چه به غروب آفتاب و یا همان ساعت ۸ که نماد امام هشتم است، نزدیک می شدیم، بر تعداد جمعیت افزوده می شد تا جایی که دیگر در میدان خراسان و خیابان های اطراف جای سوزن انداختن نبود. جمعیت حتی تا خیابان های اطراف نیز کشیده شده بود. از بالای ساختمان فروشگاه رفاه که به میدان نگاه می کردی، خیل عظیم جمعیتی را می دیدی که دل را راهی حرم امام هشتم کرده بودند و با مولودی خوانی مداحان را همراهی می کردند.
تقریبا همه آمده بودند. خانواده هایی که با فرزندان خود راهی محل برگزاری جشن شده بودند؛ از پیر و جوان گرفته تا کودک و نوجوان. همه آمده بودند تا علاقه و ارادتمندی خود را به امام رئوف را نشان دهند.
بچه ها سر بندهای زرد رنگ «یا امام رضا» را به سر بسته بودند و پرچم ها را در هوا می گرداندند. در گوشه ای از میدان سازه ای مشابه ضریح حرم امام رضا(ع) با گل های زرد و سفید ایجاد شده بود که توجه خیلی ها را به خودجلب کرده بود.
در میان جمعیت می شد مردان و زنانی را دید که شاید سفر به مشهد برای آنها دیگر به یک آرزو تبدیل شده بود، اما با حضور در این مراسم دل های خود را رهسپار حرم کرده بودند تا شاید حاجت خود را از ضامن آهو بگیرند. مانند مادری که فرزند فلج خود را روی ویلچر به سختی از میان جمعیت به جلو هُل می داد و زیر لب زمزمه می کرد یا اقا امام رضا.
آن طرف تر و در یکی از غرفه ها ماکتی شبیه پنجره فولاد حرم امام رضا (ع) درست شده بود که دل را راهی حرک آقا می کرد.
بعد از سال ها که از برگزاری جشن های بزرگ در میادین اصلی شهر می گذشت، حالا چنین رویدادی آن هم در دروازه جنوبی شهر باعث شده بود تا مردم فارغ از تمام خستگی ها و روزمرگی هایی که گرفتار آن شده اند، شاد را در کنار فضایی معنوی تجربه کنند.
یکی از برنامه هایی که اجرا شد، صلوات خاصه امام رضا (ع) بود که فضای دلنشین و روحانی را ایجاد کرد. مردم با روشن کردن چراغ موبایل های خود دل ها را راهی حرم امام رضا(ع) کرده بودند و نور موبایل ها از بالای ساختمان های اطراف مانند ستارگانی نمایان شده بود که می درخشید. گویی آسمان در شب میلاد ستارگان خود را به روی زمین ریخته بود تا در این شادی آسمان و زمین یکی شوند.
می گویند تاریخ تکرار می شود و من می گویم اسطوره ها در دل تاریخ تکرار می شوند. هر چند ۱۲۰۰ سال پیش خواهری که به عشق دیدن برادر خود رهسپار سفری طولانی شد، نتوانست به منزل آخر برسد و برادر خود را ببیند اما دهه کرامت گویی پایان خوشی است برای این سفر. مردم نشان دادند که در دل آنها این سفر پایان خوشی دارد و با گرامیداشت میلاد آنها گویی در پایان دهه کرامت این سفر تاریخی به سلامت به پایان می رسد.
با پایان شب گردهمایی بزرگ امام رضایی ها هم به پایان می رسد و مردمی که در این جشن شرکت کرده اند، سبکبال تر از قبل به طرف خانه های خود حرکت می کنند تا دوباره فردا در میان کار و روزمرگی های زندگی غرق شوند.
انتهای پیام/
نظر شما