به گزارش شهر، در متن این جوابیه که با تیتر «ترمیم گسل فقیر و غنی با بودجه‌ی عدالت‌محورِ ١۴٠٢ تهران» در اختیار روزنامه‌ی دنیای اقتصاد قرار گرفته، آمده است:
ترمیم گسل فقیر و غنی با بودجه‌ی عدالت محور ۱۴۰۲ تهران
بودجه را برنامه جامع مالی برای یک سال در نظر می‌گیرند که باید برپایه یک برنامه فرادست (برنامه‌های میان‌مدت) و مبتنی بر اصول و چارچوب‌های فنی و کارشناسانه تهیه و تدوین شود. از اصول ۱۰ گانه ی بودجه‌ریزی می توان به شفافیت، پاسخگویی، جامعیت، انعطاف‌پذیری، واقع‌نگری و... اشاره کرد که یکی از این اصول «عدالت در بودجه‌ریزی» است. از این منظر بودجه یکی از ابزارهای سیاست مالی است که برای توزیع عادلانه ی منابع، امکانات و ظرفیت‌های شهر به کار گرفته می‌شود. عدالت، مفهومی گسترده و واجد مولفه‌ها، ابعاد و شاخص های بسیاری است که یکی از این مولفه‌ها، «عدالت توزیعی» است. عدالت توزیعی در تعریف ماموریت‌ها و وظایف شهرداری به معنای آن است که متناسب با شاخص‌هایی نظیر وسعت، جمعیت، زیرساخت‌های موجود، مساحت معابر سواره‌رو، پیاده‌راه، فضای سبز و... بودجه متناسب بین واحدهای اجرایی به گونه ای توزیع شود که امکان استفاده عادلانه شهروندان از منابع و ظرفیت های شهری فراهم شد.
رویکرد شهرداری تهران در بودجه ریزی برای مناطق ۲۲ گانه، توجه ویژه به حوزه نگهداشت شهر، ارائه خدمات و جلوگیری از فرسودگی دارایی‌های عمومی کلانشهر تهران است. بر این اساس، بخش مهمی از اختصاص بودجه به مناطق شهر تهران مربوط به حفظ و نگهداری دارایی‌های عمومی همچون بوستان ها و فضای سبز، معابر شهر، پیاده‌روها، پیاده‌راه‌ها، زیرساخت‌های حمل‌ونقل عمومی و... است و هرگونه کم‌توجهی به مقوله مهم نگهداشت شهر، لطمات جبران‌ناپذیری بر کلیت پیکره حمل و نقلی، زیرساختی، اکولوژیکی و دسترسی شهر تهران وارد می سازد.
در موضوع «پروژه‌های توسعه ای و سرمایه ای» و تعریف پروژه‌های جدید، طبیعتا عدالت توزیعی حکم می‌کند که به «مناطق کم برخوردار مرکزی و جنوبی شهر» بیشتر رسیدگی شود که این مهم در بودجه‌های سنواتی با لحاظ کردن مجموع شاخص ها همواره مدنظر شهرداری و شورای شهر قرار داشته است. بدیهی است در چارچوب عدالت توزیعی، اتمام پروژه‌های نیمه تمام کلانشهر تهران در مناطق ۲۲ گانه که در سنوات گذشته شروع شده و جزو مطالبات شهروندان ساکن این مناطق نیز به شمار می رود حائز اهمیت است؛ بی تردید، بی‌توجهی نسبت به تکمیل و اتمام زیرساخت‌های شهری در این حوزه موجب اتلاف منابع و سرمایه‌های انباشته شده در این پروژه‌ها خواهد شد.
بخشی از شکاف امکانات و ظرفیت‌های شهری بین شمال و جنوب تهران ریشه‌های تاریخی دارد که از دهه‌های پیش به دلیل فقدان سیاست‌های آمایش سرزمین در کشور و عدم اجرای آن و نیز سیاست‌های مسکن و اشتغال، موجب وضعیت فعلی شهر تهران شده است. در این بین، شهرداری تهران حداقل در موضوع بودجه‌ریزی با حساسیت بیشتر و با اولویت دادن به مناطق کم برخوردار، تلاش‌های فنی را داشته است که این اهتمام در چارچوب اصلاح سیاست‌های کلان شهر تهران کارساز خواهد بود.
با عنایت به مطالب فوق و آمار و ارقام منتشره در گزارش آن روزنامه، نحوه توزیع اعتبارات مناطق ۲۲ گانه و نکات مورد توجّه با هدف تنویر افکار عمومی ایفاد می‌شود:
به رغم آنکه سهم مساحت مناطق ۱ الی ۵ از کل مساحت شهر تهران ۳۹ درصد و سهم جمعیت این مناطق نسبت به جمعیت شهر تهران ۳۷ درصد است؛ سهم اعتبارات این مناطق از کل بودجه ی شهر تهران ۳۲ درصد بوده و بیانگر آن است که سهم بیشتری از بودجه به مناطق ۶ الی ۲۲ اختصاص یافته است.
در گزارش روزنامه عنوان شده که بودجه مستمر مناطق ۱ تا ۵، سه برابر کل مناطق دیگر تهران است (!) در حالی که بودجه مستمر مناطق ۱ تا ۵ برابر ۱۲۵۴ میلیارد تومان و بودجه ی مستمر مناطق ۶ تا ۲۲ برابر ۳۰۳۸ میلیارد تومان است که نشان می دهد بودجه ی مستمر مناطق ۶ تا ۲۲ تقریبا ۲.۵ برابر بودجه ی مناطق ۱ تا ۵ است.
در گزارش روزنامه عنوان شده که بودجه غیرمستمر مناطق ۱ تا ۵، دو برابر کل مناطق دیگر تهران است (!) در حالی که بودجه غیرمستمر مناطق ۱ تا ۵ معادل ۹۲۴ میلیارد تومان و بودجه غیرمستمر مناطق ۶ تا ۲۲ برابر ۱۸۷۷ میلیارد تومان است که تقریبا ۲ برابر بودجه ی مناطق ۱ تا ۵ است.
در دوره جدید مدیریت شهری اعتبارات توسعه ی محله ای مستمر در ذیل اعتبارات «طرح من شهردارم» به منظور توسعه محلات محروم در بودجه ی سال ۱۴۰۲ به مبلغ ۱۳۵۰ میلیارد تومان لحاظ شده که سهم مناطق ۱ تا ۵ معادل ۲۵۷ میلیارد تومان (به طور متوسط منطقه ای ۴/۵۱ میلیارد تومان) تعیین شده است. در حالی که سهم این اعتبارات برای مابقی مناطق ۱۰۹۳ میلیارد تومان (به طور متوسط منطقه ای ۳/۶۴ میلیارد تومان) در نظر گرفته شده است. لذا بیشتر سهم اعتبارات مذکور برای مناطق ۶ تا ۲۲ با اولویت مناطق دارای محلّات محروم اختصاص یافته است.
در متن گزارش روزنامه عنوان شده که تعداد بوستان های مناطق ۱ تا ۵، سه برابر دیگر مناطق شهر تهران است در حالی که تعداد بوستان مناطق ۱ تا ۵ تقریبا ۲ برابر مناطق ۶ تا ۲۲ است که با توجه به تعداد ۸۷۴ بوستان با سهم ۴۰ درصدی در مناطق ۱ الی ۵، با سهم ۳۹ درصد از مساحت و ۳۷ درصد از جمعیت در مناطق شمالی منطبق است.
شایان ذکر است؛ در تدوین بودجه ی سال ۱۴۰۲ شهرداری تهران برای اولین بار، بابت هر ردیف اعتباری، موثرترین شاخص تعیین اعتبار تعریف و بودجه ی مناطق ۲۲ گانه به نسبت مقادیر موجود هر منطقه تسهیم و توزیع شده است؛ برای مثال، تسهیم اعتبار مرتبط با اسفالت معابر، متناسب با مساحت معابر هر منطقه توزیع شده است. (همه ی مقادیر و شاخص های مناطق ۲۲ گانه به صورت شفاف در کتاب بودجه سال ۱۴۰۲ درج و قابل بهره برداری است.) همچنین در توزیع بودجه، رویه رشد درصدی به نسبت اعتبارات سال گذشته، به هیچ عنوان ملاک عمل نبوده و میزان درآمد مناطق، نقشی در تعیین اعتبارات مناطق نداشته است.
در نهایت باید گفت صرف توجه به مبالغ اعتباری بدون توجه به شاخص‌های وسعت و جمعیت مناطق، سبب خطای محاسباتی نویسنده محترم گزارش مذکور شده است در حالی که بودجه مصوب ۱۴۰۲ به روشنی نشان می دهد که تسهیم و توزیع عادلانه و کارشناسانه بودجه، در راستای «ترمیم شکاف فقیر و غنی در مناطق ۲۲ گانه شهر تهران» تهیه و تدوین شده است و مدیریت شهری، تلاش برای کاهش این شکاف و توجه ویژه به محرومین را به عنوان یکی از آرمان های انقلاب اسلامی، رسالت ذاتی خود می‌داند.
انتهای پیام/
نظر شما