نقاشی های علی در پاتوق سیمین

به گزارش خبرنگار شهر، این روزها در پاتوق سیمین در خیابان ایروانی، کوچه نورقربانی در منطقه ۱۱ ، علی غیبی، نقاش ۴۰ ساله روی داربستی چند ده متری در حال انجام نقاشی دیواری روی نمای پشت ساختمانهای مسکونی مشرف به این پاتوق است، نقاشی ای که طرحی از درخت های ناهمگون است.

او که نقاشی را به صورت حرفه ای دنبال کرده و کارشناسی ارشد نقاشی دارد در حال حاضر در دانشگاه نیز تدریس می کند، می گوید: از پنجم ابتدایی به صورت تجربی نقاشی را شروع کردم و زمانی که دانشجوی نقاشی شدم، ۱۵ سال بود که نقاشی می کردم.

داستان ورود به دانشگاه و تصمیم برای ادامه دادن هنر نقاشی به صورت آکادمیک نیز جالب است؛ وقتی یک سری از بچه های نقاشی پای دیوار کار می کردند، می دیدم که توانایی اجرای کار دیواری ندارند، برایم سوال بود و انگیزه ای شد که بروم ببینم این افراد در دانشگاه چه کار می کنند و چه چیزی یاد می گیرند. در واقع این افراد سبب خیر شدند، من وارد دانشگاه شدم و فهمیدم چقدر در این حرفه مبتدی هستم. پی بردم که نقاشی فقط دیواری نیست بلکه دنیای حرفه ای دارد و این دنیایی که از نقاشی در دانشگاه با آن آشنا شدم، در بحث حرفه ای گری در فضای شهری نیز تاثیر گذاشت.

او ادامه می دهد: ۱۵ سال است که در حوزه نقاشی فضای شهری فعالیت می کنم؛ پنج سال اول در همدان کار کردم چون ساکن آنجا بودم و  ۱۰ سال بعدی را در تهران فعالیت کردم.

غیبی درباره انتخاب طرح ها و ایده ها و سفارشی بودن یا نبودن آن ها می گوید: طرح ها را بسته به فضا، انتخاب می کنیم. بعضی از طرح ها قبلا توسط سازمان زیباسازی تایید شده ولی کسی نبوده که اجرا کند، بنابراین طرح را از طراح خریداری و سپس اجرا می کنیم. در بعضی مواقع نیز طرحی را به منطقه ارائه می دهیم و منطقه تایید آن را از سازمان زیباسازی می گیرد و ما اجرا می کنیم.

او از نقاشی و طرحی که در میدان حسن آباد اجرا شده به عنوان طرحی که با استقبال قابل توجه شهروندان مواجه شده نام می برد و عنوان می کند: پس از آتش سوزی میدان حسن آباد، جستجویی درباره قدیمی ترین عکسهای موجود این میدان انجام و چند طرح ارائه شد که در نهایت یکی از طرح ها تایید شد. بنابراین طرح میدان حسن آباد قدیم در بیمارستان نجمیه و در مساحتی حدود ۱۵۰۰ متر مربع انجام شد با واکنشها و پیامهای مثبت شهروندان به ویژه سالمندان به دلیل اشاره طرح به تهران قدیم و سنتهای گذشته همراه شد.

این نقاش می افزاید: در پارک ها و پاتوق محلی  چند منطقه به صورت ناهمگون، سنتی و مدرن کارهایی انجام دادم. درختهای تغییر شکل داده شده ای که در حال نقاشی است ، بیننده را درگیر می کند. به علاوه اینکه به دلیل تاکید بر شاد کردن فضا سعی می کنیم رنگهای شاد انتخاب کنیم چون تاکید سازمان زیباسازی این است که فضا زنده و شاداب و پرنشاط شود.

او با اشاره به اینکه  پیش از این در حوزه زیباسازی با پیمانکارها کار می کردم  و دو سالی است که به صورت مستقل کار می کنم، ادامه می دهد: در مجموع در محله ها و مناطقی که کار کردم ساکنان همکاری خوبی داشتند و استقبال مردم از بحث زیباسازی قابل توجه بوده است. در واقع توجه به پروژه های محله ای که در دوره جدید شهرداری به آن پرداخته می شود با استقبال زیاد مردم و شهروندان مواجه شده است. در گذشته فضاهایی که بیشتر در معرض دید عموم مردم بود رسیدگی می شد در این دوره اما در جاهایی کار می کنیم که کمتر دیده می شود و به لحاظ فرهنگی هم ضعیف است.

غیبی درباره پاتوقی که درحال نقاشی دیوار آن است، می گوید: در این فضاها عمدتا بچه ها بازی می کنند. البته موقع نقاشی، همسایه ها و بچه ها ورود پیدا می کنند و درباره رنگ ها و طرح نظر می دهند. نکته ای که نشان دهنده سطح بالای درک بصری مردم است.

او در پاسخ به این پرسش که آیا درباره روز تهران نیز طرحی داشتید، عنوان می کند: درباره روز تهران طرحی نداشتیم اما درباره هویت تهران قدیم در محله هایی مانند جوادیه و گمرک در حال طراحی چند نمونه کار هستم که البته هنوز به نتیجه مشخصی نرسیده است. مواردی مانند بافت های سنتی، زورخانه ها، باشگاه ها، ورزش کشتی و زمین خاکی هایی که در گذشته در این محله ها وجود داشت.

او ادامه می دهد: می خواهم طرح هایی از تهران قدیم که اشاره به نوع زندگی مردم در گذشته دارد طراحی کنم. طرحی که در میدان حسن آباد پیاده شده مربوط به بافت معماری آن بوده اما در طراحی های جدید به زندگی و جریان آن در گذشته اشاره خواهد شد مثلا طرح هایی مانند شستشوی لباس توسط زنان در چشمه ها که امیدواریم به نتیجه برسد. مهمترین شاخصه گذشته ما اخلاص و مهر و محبت بین مردم بوده که سبک زندگی باعث آن شده بود ولی زندگی مدرن با تمام زیبایی ظاهری، مردم را دل مرده کرده است.

غیبی درباره طرح هایی در نقاشی دیواری که می تواند باعث ایجاد رضایتمندی در شهروندان شود، نیز می گوید: مهمترین بخش انجام کارهای پاتوق محله ای است چرا که در دیگر نقاط شهر، تعداد دیوارها محدود است و خیلی جای مانور وجود ندارد اما در بحث پاتوق محله ای  این اقدام در سطح فرهنگی محله تاثیر مثبت می گذارد. در واقع مثل پوشش و لباس است و رسیدگی به پاتوق ها مثل همان لباس عمل می کند و در ارتقای زیبایی های بصری موثر است.

او مصداق این گفته را اینطور بیان می کند: در محلی کار کردم که چند کارتن خواب معمولا آنجا حضور داشتند. از زمانی که شروع به کار در آن پاتوق محله کردیم این افراد بی نظمی آن نقطه را کم کردند و دیگر در آن پاتوق آتش روشن نکردند و کم کم محل را ترک کردند و آن محل تبدیل به نقطه ای برای بازی بچه ها شد. در واقع می توان گفت که این نقاشی دیواری محله را از لحاظ بحث فرهنگی نجات داد.

به لحظات پایانی گفتگو که نزدیک می شدیم چند نوجوان با لباس ورزشی و توپی که با خود آورده بودند در گوشه ای، مشغول بحث درباره ستاره های لوگوی استقلال و مقایسه آن با تیمهای خارجی شدند. نظرشان را درباره نقاشی دیواری این پاتوق پرسیدم که متفق القول می گویند: پاتوق نسبت به قبل خیلی زیباتر شده اما نقاشی ها باید زیباتر از این کار شوند. تنوع رنگ زیاد است و اگر کمتر بود می توانست زیباتر شود. از شهرداری می خواهیم زمین بازی در این محله برای بچه ها ایجاد کند.

خبرنگار: علی سی پی