اولین عنصر سیاست‌هایی است که باید اتخاذ شود، طبیعتا سیاست ها با توجه به الگوی متفاوت اپیدمی، نمی‌تواند کپی کردن سیاست های سایر کشورها باشد. از نظر زمانی هم وضعیت متفاوت است برای مثال اگر کره جنوبی تست انبوه را مبنا قرار داد برای کنترل اپیدمی در ماه‌های اول اگر اکنون این شرایط را داشت احتمالا دیگر این سیاست جوابگو نباید و باید سیاستی دیگری را اتخاذ می‌کرد. منظور این است که این سیاست‌ها، سیاست‌های محدودی نیست و باید منعطف باشد و متناسب با شرایط سنجیده شود.
عنصر دومی که باید در مدیریت کرنا به آن توجه کرد این است رویکرد ما در سیاست‌ها باید چه باشد؟ رویکرد ما در سیاست‌های اپیدمی کووید ۱۹ باید بر مبنای مراقبت و پیشگیری باشد. متاسفانه در چند ماه گذشته سیاست اصلی که در کشور اتخاذ شد نه بر اساس پیشگیری و مراقبت بلکه بر اساس درمان بود یعنی به جای اینکه تمرکز بر علت باشد بر معلول توجه کردیم. یعنی نظام سلامت ما در بیمارستان‌ها متمرکز شد و منتظر شد که هر کسی بیمار شد و به بیمارستان مراجعه کرد در آنجا تحت مداوا قرار گیرد این یعنی اینکه ما معلول را مورد توجه قرار دادیم. نتایج مطالعات سبب شد که متوجه شویم الگوهای انتشار و انتقال کرونا چگونه است. ما یاد گرفتیم به ازای هر نفر مبتلا، ۶.۴ نفر در کشور ما آلوده می شوند. پس اکنون برای برنامه ریزی جهت کنترل اپیدمی باید تمام افراد را که علائمی دارند یا نتیجه تست آن‌ها مثبت است را وقتی شناسایی کرده و تحت مراقبت قرار می دهیم باید توجه کنیم که ۶.۴ برابر این افراد هم ما گروه افرا تماس نزدیک داریم پس علاوه بر مبتلایان این افراد را هم باید اضافه کنیم.
نظر شما