داستان این خانه‌ها

شبکه شهر- زینب کریمی: مثل یک خواب بود، خوابی که بعضی دیگر از آن بیدار نشدند و آن‌ها که بیدار شدند خیال می‌کنند خواب می‌بینند هنوز.

جنگ چنگ می‌اندازد توی صورتت. رحم ندارد. دردش هم بی‌مرهم است. اما جان‌سخت‌ترت می‌کند.

نور هر روز به دیوارهای فروریخته‌ای که حالا آوار غم است  می‌تابید و دست آخر از شیشه‌هایی که دیگر نیست راه پیدا می‌کرد و توی چشم‌هایی که حالا برای همیشه بسته شده رخنه می‌کرد.

بعد از این جنگ، آسمان مثل هر روز بود. خورشید طلوع کرد و پرندگان مثل هر صبح بلند بلند آواز خواندند و زیر آسمان آبی پرواز کردند و زندگی را ادامه دادند.

این خانه ها تا دیروز مثل هزاران خانه دیگر این شهر بودند؛ خانه های مردم.

و خدای این مردم بزرگ است و خدای این خانه ها در این شهر هم.

همین حالا هم این خانه‌ها رها نشده‌اند. در این شهر دست‌هایی برای یاری دراز است‌...