دستفروشی عارضه ای است که در اثر بیکاری ایجاد شده و امیدواریم همیشه نباشد. اما شهرداری باید دستفروشان را ساماندهی و با آنان تعامل کند. کاری که شهرداری می تواند انجام دهد این است که با توجه به امکانات موجود مکان های مناسبی را برای آنان مثلا نزدیک پارک ها و جاهای پرتردد آماده کند. شهرداری در شرایط امروز نمی تواند به ایده های بلند و طرح های بزرگ فکر کند و باید حالت مانیتورینگ داشته باشد، یعنی شهردار منطقه سوار بر ماشین و تردد در محله های منطقه مشکلات را بشنود و ببیند. نه اینکه طرحی برای ۴۰ سال آینده تهیه کنند. البته مشخص است که شهرداری در این راه تنهاست و نیاز مبرم به همکاری سایر دستگاه ها و نهادها برای ساماندهی دستفروشان است. شهر به دلیل فقر، بیکاری، گرانی و بی نظمی که در ساخت و سازها ایجاد شده، روز به روز بی سامان تر می شود. راه حل مشکلات این است که شهرداران مناطق از نزدیک مشکلات را ببینند، اما دستفروش را نمی توانند نفی کنند چون این پدیده ادامه دار خواهد بود. چندی پیش مرکز پژوهش‌های مجلس گزارشی ارایه کرد و نتیجه گرفت که دستفروشی باید به رسمیت شناخته شود، اینکه پیشنهاد مرکز پژوهش‌های مجلس تا چه اندازه بر قانونگذاران اثرگذار است مشخص نیست، اما در صورتی که دستفروشی قانونی شود شهرداری هم موظف به اجرای قانون است.
شاید برخی اعتقاد داشته باشند که زیرساخت کافی برای قانونی شدن این کار وجود ندارد اما باید توجه داشت که که زیرساخت برای این کار نیازی نیست چرا که؛ قرار نیست برای همیشه جایگاه هایی برای دستفروشان داشته باشیم. در اینکه دستفروشی باید آزاد باشد، شکی نیست؛ اما مانع از سیاست گذاری و مداخله شهرداری نیست. البته نه به این معنی که شهرداری مانع شود، بلکه می تواند کمک و راهنمایی کند که دستفروشان در مکان هایی مشخص مستقر شوند تا سد معبر ایجاد نشود. در قانون هم باید حق شهرداری برای جابه جایی ها و سیاستگذاری‌ها پیش‌بینی شود درواقع یکبار برای همیشه مشخص شود که متولی ساماندهی دستفروشان به صورت قانونی چه نهادیست تا بر اساس آن شیوه نامه ای برای برخورد صحیح با دستفروشان هم تدوین شود.
نظر شما