به گزارش خبرنگار شهر، با عبدالرضا کودک ۱۵ ساله افغان که با گونی بزرگی بر دوش در حال سرک کشیدن به مخازن زباله ها بود چند دقیقه ای همکلام شدم. با اکراه جواب می داد و غم مانده در گلویش اجازه بیرون آمدن صدا از حنجره را نمی داد. در جواب این سوال که زباله ها را برای چه کسی جمع می کنی، با اضطراب و ترسی که سعی می کند پنهان کند، می گوید «برای خودم کار می کنم».
«در افغانستان وضعیت بدی داشتیم و پدرم بیکار بود ، نمی توانست خرجم را بدهد.» این را دلیل مهاجرتش به تهران می داند.
برای خلاص شدن از سوالاتم آرام آرام شروع به قدم زدن به سمت مخزنی دیگر می کند تا شاید همراهش نشوم. با این همه اما وقتی از میزان زباله ای که در یک شبانه روز جمع می کند پرسیدم، می گوید: از پنج- ۶ صبح تا شب روزی ۱۰۰ کیلو زباله جمع می کنم که کیلویی ۸۰۰ تومان از من می خرند.
در حالی که حتی ماسک هم نزده بود با نگاهی در چشمانش می شد عمق غم و اندوه و استیصال را دید، از وضعیت زندگی اش می گوید: الان فیروز آباد زندگی می کنم. مدرسه نمی روم چون هم پول مدرسه رفتن ندارم و هم اینکه به ما در ایران اجازه درس خواندن نمی دهند.
از او می پرسم وقتی زباله جمع می کنی، کسی مزاحم کارت نمی شود، می گوید: کسی با ما کاری ندارد ولی اگر مریض شوم نمی توانم بروم دکتر. البته علاوه بر افغانستانی ها، ایرانی های زیادی هستند که مثل من روزیشان را از سطل های زباله در می آورند و شرایطشان شبیه من است.
چند ده متر جلوتر از ما کودکی دیگر در حال جمع کردن زباله از مخزن بود و تا چشم عبدالرضا به او افتاد با سرعت زیر آن گونی گنده به سمت آن مخزن دوید. می شد حدس زد که کم کم داشت به من و سوالاتم بی اعتماد می شد و آن کودک و مخزن را بهترین بهانه برای فرار از سوالات دیده بود. لحظه آخر یک سکانس کامل بود؛ آنقدر جثه اش کوچک بود که گونی تمامش را پوشانده بود و از دور که نگاه می کنی، گویی یک گونی در حال دویدن است.
خبرنگار: علی سی پی
نظر شما