برای پاسخ به این سوال باید کمی ریزبینتر به واقعه عاشورا در سال ۶۱ هجری نگاه کنیم. جامعه اسلامی که پس از رحلت حضرت محمد، مسیری خارج از سبک و سیره پیامبر اسلام را طی میکند، خیلی زود نیاز به جراحی پیدا میکند. امام حسن علیهالسلام اولین امامی است که برای صیانت از اسلام ناب محمدی قدم برمیدارد و با صلح استراتژیک خود پرده مهمی از علم لدنی امام معصوم در مواجهه با دشمن را به رخ میکشد، اما پس از امام حسن، ماجرا تغییر میکند و حجم انحراف از آموزههای اسلام در دوران امامت اباعبدالله الحسین به حدی عمیق میشود که نیاز به جراحی اساسی در بدنه پر زخم آن ضروری جلوه میکند. قیام امام حسین بر علیه فرد و به صورت کلیتر نظام حکمرانی که علنا اصلیترین احکام اصلی را زیرپا میگذارد، اولین گام برای زنده کردن اسلام است.
دهمین روز از محرم سال ۶۱ هجری اصلیترین ضربه به هیمنه آن نظام فساد و باطل زده میشود اما عمق اقدامات به هیچ وجه منتقل نمیشود. جالب اینجاست که پس از عاشورا هر کس یک ماموریت استراتژیک پیدا میکند که همگی در طول یکدیگر و رسیدن به همان هدف اصلی یعنی جراحی یک بدنه کرم خورده فاسد از اسلام اموی است.
از بانو حضرت زینب که جایجای سخنان و خطبههای او پس از عاشور درس و عبرت است تا کودک ۳ ساله سیدالشهدا که با منش خود درسهای بزرگی به ما میدهد، ماموریتهای پس از عاشورا را برعهده دارند. در این بین، اربعین جایگاهی اساسیتر دارد، چرا که در جایی مثل اربعین، مسیولیت ادامه قیام از امام معصوم، خواهر و فرزندش به تکتک شیعیان و عاشقان امام حسین واگذار میشود.
به عبارت دیگر، میتوان گفت اربعین آزمون مهم شیعه است؛ شیعهای که مقتل سیدالشهدا و ۷۲ تن از عزیزانش را لمس کرده، خطبههای حضرت زینب را خوانده و حالا باید خودشان وارد میدان شود و مثل یک دوی امدادی، در ادامه این مسیر تکاپو کند. نباید فراموش کنیم که درباره رویدادی سخن میگوییم که مهمترین و بزرگترین اجتماع شیعه در طول یکسال است و در زیرمتن آن انبوهی از پیامهای قیام عاشورای سیدالشهدا نهفته است.
اربعین آزمونی مهم برای شیعیان است تا محک جدی زده شود که اگر ما در سال ۶۱ هجری در عهد امام حسین زندگی میکردیم، پاسخمان به «هل من ناصر ینصرنی» اماممان چه بود!؟
انتهای پیام/
نظر شما