نویسندگان ایرانی عصر صفوی و سفرنامه نویسان و جهان‌گردان خارجی در کتاب‌های خود نوشته‌اند و در کتاب «تاریخ ایران باستان» نیز اشاراتی به آن شده است که تهران در نزدیکی شهر ری وسط دشتی خشک و بایر قرار گرفته و کم‌تر درختی در محوطه‌ی آن دیده می‌شده است؛ ولی آن‌ها از چنارهایی یاد کرده‌اند که در تهران فراوان کاشته شده بودند، به طوری که این شهر را چنارستان می‌گفتند.
