به گزارش شهر، زمانی که ساختمان پلاسکو به عنوان اولین و مدرن ترین بلندمرتبه ایران و خاورمیانه دچار حریق شد و بر سر آتش نشانان خراب شد، ایمنی ساختمان ها مورد توجه قرار است.
اما تنور توجه به آسیب پذیری ساختمان ها چند روز بعد از آواربرداری پلاسکو به سردی گرایید و از صدر اخبار به دست فراموشی سپرده شد.
زلزله ای به قدرت ۵.۲ ریشتر در سال ۹۶ ملارد، تهران هم لرزید و دوباره ساختمان های ناایمن به صدر خبرها بازگشت و دوباره توجه ها را به خود جلب کرد. این موضوع اما بعد از مدتی فروکش کرد و باز هم از یادها زدوده شد.
حادثه کلینیک سینا در دوره جدید مدیریت شهری باز هم موضوع ساختمان های را به کانون توجه ها تبدیل کرد. اما تفاوت این دوره مدیریت شهری با دوره های گذشته در این بود که مدیران جدید شهری اعلام کردند که ۳۳ هزار ساختمان ناایمن، پایش و ارزیابی شد.
اما ساختمان های آسیب پذیر هم در کنار این ساختمان های ناایمن قرار گرفت. ساختمان هایی که در حوادثی مانند زلزله با مشکل روبرو می شوند.
سال ۹۵ علی بیت‌اللهی، مدیر وقت بخش زلزله مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی رسما اعلام کرد؛ با بروز احتمالی زلزله ۷ ریشتری در تهران یک میلیون واحد تخریب خواهد شد.
بیت الهی در حالی این صحبت را می کند که گسل های خطرناکی زیر پوست تهران خفته و هر لحظه احتمال بیدار شدنش وجود دارد.
ساختمان های آسیب پذیر اما از نگاه مدیریت کنونی شهر تهران پنهان نمی ماند و به این موضوع را در دستور کار قرار می دهد.
تشویق ها و برنامه های مدیریت شهری تهرانی نشین ها را به سمت بهسازی ساختمان ها سوق داد و این روش سبب کاهش ۴۰ درصد ساختمان های آسیب پذیر شد.
