پویش یا طرح «من شهردارم» با هدف مردمی‌سازی اداره امور شهر، توسط شهرداری تهران در این دوره کلید خورد و امروز می‌توان از آن با عنوان یکی از مهمترین افتخارات مجموعه مدیریت شهری برای جلب مشارکت شهروندان در امور شهر یاد کرد. در طرح من شهردارم ابتدا این فرصت داده شد تا شهروندان در تعیین و تعریف پروژه‌های توسعه محلی ایده‌ها و نظرات و پیشنهادهای خود را اعلام کنند. با استناد به همین نظرها طرح و پروژه‌ها شناسایی و برای امکان‌سنجی در زیرساخت‌هایی چون اپلیکیشن شهرزاد و سامانه شهرداری تهران، بارگذاری شد. با این کار، پروژه‌ها اولویت‌بندی شده و بودجه شهر تهران که محدود است، به این پروژه‌ها اختصاص داده می‌شود تا شاهد بهبود کیفیت زندگی شهروندان در محلات باشیم. «من شهردارم ۱»، تجربه جدیدی بود و ثمرات قابل توجهی داشت و مشارکت بیش از ۳۰۰ هزار نفری در فاز اول (من شهردارم یک) و بیش از یک میلیون نفر در فاز دوم (من شهردارم۲) مدیریت شهری را به تداوم این طرح دلگرم و مصمم کرد و قطعا در بودجه‌ریزی سال آینده هم به این پروژه‌ها توجه خاصی خواهد شد.
ضرورت مشارکت مردمی
طبق اصول ۱۰۰، ۱۰۱ و ۱۰۲ قانون اساسی اداره امور شهرها بایستی مبتنی بر مشارکت مردم باشد.
اداره تهران از سوی مردم در اسناد بالادست یک حق اساسی است و از حقوق مردم بر شهرداری‌هاست؛ به‌خصوص در قانون شوراها و شهرداری‌ها و برنامه‌های توسعه کشور
یکی از مهمترین مطالبات رهبری در بیانیه گام دوم انقلاب مشارکت مردم در اداره امور کشور است.
حضور مستمر مردم در پروژه‌های سرمایه‌ای شهر، بعد فراموش شده مدیریت شهری در ایران است.
وقتی در یک اقدام ابتکاری، زیرساخت مشارکت بالغ بر یک میلیون نفر درخصوص برنامه‌ها، پروژه‌ها و اولویت‌های محله، ناحیه و منطقه ایجاد شده، یعنی مسیر کار درست است.
مردم در این برنامه با صدای بلند خواسته‌ها و اولویت‌های شهر را اعلام کرده‌اند.
مهمترین سرمایه شهرداری همانا مردم‌اند. اگر مردم احساس کنند که دیده و شنیده می‌شوند و مدیریت شهری به ندای مردم گوش می‌دهد، سرمایه اجتماعی شهرداری و شهر شکوفا می‌شود.
مهمترین شاخص حکمروایی شایسته شهری و کلیدی‌ترین الگو واره مدیریت شهری در جهان مشارکت مردم است.
الگوی «من شهردارم» واقعا در پی اجرایی شدن این تفکر و اندیشه است که برای تحقق عدالت، لازم است به آرای مردم رجوع شود.
عدالت صرفا توزیع مناسب منابع نیست بلکه وجه کلیدی عدالت دریافت دیدگاه مردم در تعیین و اولویت برنامه ها و اقدامات و در انتهای پروژه‌هاست.
بدون شک برنامه من شهردارم، واجد نظریه های مستحکم و جهانی است که هم متخصصان علوم شهری و هم برنامه ریزان به آن اذعان دارند.
یکی از نتایج کلیدی و بی بدیل برنامه مردم پایه من شهردارم، همانا بهبود تعلق به مکان و هویت بخشی به شهر است. مردم چون خودشان انتخاب می‌کنند لذا احساس تعلق شکل می گیرد.
برنامه ریزی شهری بیش از آنکه فرایندی صرفا مهندسی باشد، امری اجتماعی و هنجاری است.
مهمترین ارزش کار مدیریت شهری به حساب آوردن مردم است.
انتهای پیام/
نظر شما