به گزارش خبرنگار شهر، علیرضا نادعلی نایب رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی و سخنگوی شورای اسلامی شهر تهران همزمان با نهم اردیبهشت ماه روز ملی شوراها پاسخگوی پرسش‌های ما شد و از درخواست‌های پرتکرار مردم، دغدغه‌مندی برای مدیریت چالش‌ها در شورا، تلاش برای همراهی با شهرداری به نفع مردم سخن گفت.
نادعلی در همان ابتدای سخنانش ابراز امیدواری کرد حواشی و چالش‌هایی که بعضاً شورا با آن روبه‌رو می‌شود، موجب کم‌خاصیتی کرسی‌نشینان شورای ششم نشود. ماحصل این پرسش و پاسخ را در ادامه می‌خوانید:
ما در جایگاه یک شهروند گاهی مشکلاتی را در شهر می‌بینیم که شاید در لحظه‌ای به این بیاندیشیم که اگر مسئولیتی داشتیم برای رفع آن مساله، اقدامی انجام می‌دادیم. شما چه مشکلاتی در شهر مشاهده کردید که باعث شد احساس وظیفه کنید و وارد عرصه کاندیداتوری و سپس شورای شهر تهران شوید تا برای رفع آن مشکلات تلاش کنید؟
بنده به عنوان کسی که به توفیق الهی سابقه فرهنگی برای خود متصور بودم و روی موضوعات فرهنگی تمرکز داشتم، فکر می‌کردم جای این دیدگاه تخصصی در شورا خالی است و اگر هم نباشد نیاز به رویکرد جدی در شورا وجود دارد؛ چون تهران شهری بزرگ و یک کلانشهر و یا بهتر است بگوییم ابر شهر با رشدهای نامتوازن و جمعیتی بسیار زیاد است. به همین واسطه هم با مشکلات فرهنگی و اجتماعی فراوان و متعددی نیز دست و پنجه نرم می‌کند.با توجه به این مسائل، حتماً لازم است که نگاه کاملاً فرهنگی به این مباحث در تمام بخش‌ها وجود داشته باشد؛ چه در بخش شهرسازی، چه عمرانی و چه توسعه. اگر این نگاه فرهنگی حاکم شود می‌توانیم از بخشی از مسائل که تاکنون پیش آمده و به سبک زندگی در تهران لطمه زده جلوگیری کرده و در ریل‌گذاری سالهای آینده نیز تلاش کنیم که از این دست ضررها و صدمات تکرار نشود. از این جهت احساس کردم حضور بنده یا کسانی که همچون من این دیدگاه را دارند بتواند کمکی به این شرایط کند.
در طول نزدیک به دو سال اخیر چه اقدام محسوسی انجام دادید که در بازدیدهای مردمی بازخورد آن را دریافت کردید؟
یکی از کارهایی که من و فکر می‌کنم دیگر اعضا انجام دادند، این بود که سعی کردیم پس از ورود به شورا تنها به جلسات کمیسیون و صحن علنی شورا محدود و متوقف نشویم و کفش آهنی به پا کنیم و از محله‌ای به محله دیگر و منطقه‌ای به منطقه دیگر برویم.با پیگیری تجربیات گذشته شورا، به این نتیجه رسیدیم که بازدیدها را در دستور کار قرار دهیم. این بازدیدها در قالب‌های مختلف انجام شد. البته که سعی کردیم از حضور گُتره‌ای و بی‌دلیل در مناطق پرهیز کنیم.
به اعتقاد من انقلاب اسلامی انقلاب فرهنگی بوده اما ماجراهای اقتصادی شرایط سختی را برای مردم ایجاد کرده و این وضعیت معمولاً باعث می‌شود اولویت‌های فرهنگی همواره در آخر قرار بگیرد؛ لذا در همین مسیر بنده به عنوان یک عضو فرهنگی شورا و به عنوان نایب رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی تلاش می‌کنم حداقل یک هفته در میان در یک منطقه از صبح تا شب دغدغه‌های فرهنگی مردم آن منطقه را بشنوم و پرچم مسائل فرهنگی و اجتماعی را به کمک مردم، نخبگان و مدیران بالا ببریم. شاید این بازدیدها در اوایل کار به عنوان یک آزمون خود را نشان داد اما به تدریج به یک جورچین کامل تبدیل شد و مسائل گمشده شهر را نشان داد. تلاش کردیم به عنوان ناظر و سیاست گذار، مباحث این چنینی را با مدیران شهری در میان بگذاریم، چراکه مهم این است که آنچه می‌بینیم و انجام می‌دهیم و دستاوردی که از بازدیدها داریم به اشتراک بگذاریم تا این مباحث، طراحی‌های جدید و اقدامات جدید را به دنبال داشته باشد. در بازدیدها گاهی مباحث مربوط به درون شهرداری بود و کارکنان مسائل خود را به عنوان موانع عملیات فرهنگی و اجتماعی عنوان می‌کردند و مسائل مورد بحث قرار می‌گرفت؛ این اطلاعات برای شخص بنده نبود و در اختیار کمیسیون فرهنگی و اجتماعی نیز قرار می‌گرفت و همین باعث می‌شد هم در بودجه‌بندی سال جدید به نحوی در اولویت‌بندی قرار بگیرد و هم در برنامه چهارم توسعه شهری لحاظ شود.
در این مدت همکاری و همراهی شورا و شهرداری به چه نحوی بوده است؟ گاهی نماینده‌ها از شهرداری حمایت می‌کنند و برخی دیدگاه لابی‌گری به این موضوع دارند و در مواقع درگیری اعضا نیز، برخی می‌گویند که ما در انتخابات، رأی نداده‌ایم که اعضا با یکدیگر درگیر شوند. چگونه این مساله را در شورا مدیریت کرده‌اید؟
البته بخش پایانی سوال شما به نقش سخنگویی بنده در شورا برمی‌گردد؛ ممکن است بنده نسبت به اتفاقات صحن شورا و موضوعاتی که در شهرداری تهران در سطح اجرایی انجام می‌شود، نظراتی داشته باشم و سعی کردم البته کمتر از سایر دوستان، نظرات شخصی خود را صفحه مجازی خودم و در گفت‌وگو با رسانه‌ها اعلام کنم اما به عنوان نقش سخنگویی سعی کردم این چالش‌ها را به شکلی در جایگاه نماینده جمع مطرح کنم و نماینده دیدگاه شخصی خودم نباشم.
به اعتقاد بنده مهم این است که شورا چند وجهی باشد که یکی از وجوه این است که شورا مرده نباشد؛ بسیاری از افراد فکر می‌کردند که چون شورای ششم از لحاظ فکری و جهت‌گیری‌های سیاسی از یک جنس است شورایی مرده خواهد بود و چالش و بحث و بررسی که باعث پیشرفت می‌شود، در این دوره انجام نشود. به نظر من اینطور نبود و فکر می‌کنم شورای ششم بی‌روح و مرده نیست. اتفاقاً چالش‌ها در موضوعات مختلف، اختلاف نظر و تفاوت سلیقه اعضا، شورا را پر رونق و پویا کرد.از سویی دیگر نیز مردم انتظار ندارند ما از آن سوی بام بیفتیم و طبعاً چالش‌ها نباید به درگیری دائمی بین اعضا تبدیل شود و شورای اول را از لحاظ صحنه‌ها و اتفاقات به ذهن متبادر کند؛ مردم حوصله درگیری نماینده‌های مجلس و شورا و اعضای هیات دولت را ندارند. انتظار آنها این است که اگر بحث و گفت‌وگویی وجود دارد برای حل چالش باشد و تا جایی که به قولی اعصاب خردکن نباشد قابل تحمل است و بیش از آن حوصله مردم را سر خواهد برد.در حمایت از دستگاه اجرایی توسط نماینده‌ها، ما تقریباً وضعیت بین مجلس و دولت را داریم؛ مقام معظم رهبری عمدتاً توصیه می‌کنند که دستگاه تقنینی از دستگاه اجرایی حمایت کند اما این حمایت، یک‌جانبه، کور و بی‌معنا نباشد و حتماً انتظار وجود دارد که وقتی کار به درستی انجام می‌شود، مجریان مورد تأیید قرار بگیرند و هنگام کار اشتباه نیز تذکر داده شود و به نوعی مسائل روی میز قانون‌گذاری برای حل مسائل مردم برطرف شود. روند شورا و شهرداری نیز چنین بوده و هدف ما این است که موانع دستگاه اجرایی که باری روی دوش خود دارد، برداشته شود تا بتواند در مسیر رفع مشکلات قدم بردارد و چون با محدودیت‌های منابع و عقب ماندگی‌های شهر از دوره قبلی مواجه هستیم، بتوانیم مشکلات را برطرف کنیم. این حمایت حتماً در مواردی با تذکر، مخالفت و موافقت همراه است و مباحث مطرح شده مکمل هم هستند. در مواردی می بینیم که وقتی از زحمات تقدیر می‌کنیم عده‌ای می‌گویند که ما نماینده شهرداری هستیم و گاهی اوقات وقتی تذکر می‌دهیم ممکن است احساس کنند با شهرداری مخالفیم. البته بنده دیگر اعضا را نیت‌خوانی و قضاوت نمی‌کنم و به عنوان شخص حقیقی معتقدم که هویت مدیریت خدمات‌رسان را باید مورد حمایت قرار داد، موانع آن را از سر راه برداشت و اجازه داد که به مردم کمک کند تا شرایط زیست پذیری بهتری داشته باشند و در مواردی که اشتباه وجود دارد از طریق کمیسیون‌ها و ارتباط‌گیری با مدیران شهرداری برطرف شود و اگر رفع نشد در صحن با اهرم تذکر و پرسش، دنبال و به همین فراخور مراحل بعدی نیز طی شود. مساله نشان دادن خودمان در رسانه مطرح نیست و نتیجه کار مطرح است و وقتی می‌توانیم بگوییم شورای موفقی هستیم که مردم بتوانند تردد بهتری در شهر داشته باشند، حمل و نقل عمومی گسترش پیدا کند، پس از مدتها در کنترل آلودگی هوا چند اقدام مثبت انجام شود، زیرساخت‌های ورزشی توسعه یابد و برای کاهش آسیب‌های اجتماعی گام برداشته شود؛ ما شورای موفقی نداریم اگر شهرداری خوبی نداشته باشیم و خدمات مطلوبی ارائه نشود، همانطور که نمی‌توانیم بگوییم مجلس خوبی داریم و دولت خوب کار نکرد، طبیعتاً باید قانون خوبی تدوین شود تا به مرحله اجرا برسد.
در مجموع به تعامل اعضای شورای ششم با یکدیگر چه نمره‌ای می‌دهید؟
تعاملات ما بخشی اخلاقی و بخشی کاری است؛ در تعاملات اخلاقی می‌توانم نمره ۱۶ یا ۱۷ بدهم. در تعاملات کاری و رویکردهای عملیاتی نیز فکر می‌کنم بتوان در سطح ۱۳ یا ۱۴ نمره داد.
سوالات پرتکرار شهروندان در ملاقات‌های مردمی از شما چیست؟ و شما چه پاسخی به آنها می‌دهید؟
برخی مشکلات برای مردم محسوس‌تر است؛ برای مثال می‌پرسند: چرا تعداد اتوبوس‌ها کم است؟ چرا سرفاصله اتوبوس‌های خطوط بی‌آرتی زیاد است؟ چرا در مترو، آقایان به واگن بانوان می‌آیند؟ چرا در بوستان‌ها معتادان متجاهر تجمع می‌کنند و چرا سگ‌گردانی در بوستان‌ها دیده می‌شود؟ این سؤالات در زندگی روزمره مردم قابل حس است و این مسائل را بیشتر از ما پرسش و مطالبه می‌کنند و اگر ما هزاران کار در شهر انجام دهیم باز هم مردم دغدغه مسائلی را دارند که در محیط زندگی و کار خود مشاهده می‌کنند و برای آنها اولویت بیشتری دارد. البته شبانه‌روزی کار می‌شود اما باید در مطرح کردن این اقدامات تلاش بیشتری شود. اولویت های مردم باید با اولویت های شهرداری مطابقت بیشتری داشته باشد که البته در همین راستا در بودجه سال ۱۴۰۲ و برنامه چهارم توسعه گسترش حمل و نقل عمومی در اولویت اول است و بودجه بسیار بیشتری به این بخش اختصاص یافته و از سایر حوزه‌ها کاسته و به توسعه ناوگان اضافه شده است؛ امیدواریم با تلاش‌هایی که از شهرداری تهران شاهد هستیم سریع‌تر بتوانیم به این سؤالات محسوس پاسخ دهیم.
در رابطه با توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی صحبت کردید؛ اگر بخواهیم ملموس و بی‌پرده بگوییم گاهی مردم در اتوبوس و مترو این سوال را می‌پرسند که شهردار و اعضای شورا سوار اتوبوس و مترو می‌شوند تا رنج مردم را احساس کنند؟
بنده می‌دانم و در جریان هستم که در حوزه توسعه ناوگان اتوبوسرانی، کارهای زیادی انجام شده و اینگونه نیست که روی کاغذ باشد و بسیاری از اقدامات از سال قبل آغاز شد اما کارهایی که در سالهای قبل به هر دلیلی مورد توجه نبود و البته حتما دوستان دلایل خود را دارند، ظرف یک سال قابل انجام نیست و نمی‌توان تمام این بارها را از روی زمین برداشت. همکاران ما در شهرداری تمام تلاش خود را کردند و امسال به تدریج در حوزه تاکسیرانی و اتوبوسرانی، اتفاقات ملموس‌تر و قابل رؤیتی خواهد افتاد. در مترو نیز اقدامات کمی زمان بر خواهد بود اما پیش بینی‌ها انجام شده و افزودن واگن‌ها به تدریج انجام خواهد شد.
به عنوان پرسش پایانی، تلخ‌ترین و شیرین‌ترین روزهای شورا در دو سال اخیر چه روزهایی بودند؟
بدون شعار می‌گویم که هرجا توفیق خدمت‌رسانی بود تلخی آن چنانی احساس نمی‌شد. بنده به شخصه در مواردی که با موضوعات کم‌اهمیت همچون حاشیه‌ها و مسائل زرد رسانه‌ای مشغول می‌شویم اوقاتمان تلخ می‌شود و زمانی که انرژی را روی این مسائل می‌گذاریم ممکن است فکر جمعی ما هرز و هدر برود و برای همین موضوع دلخور می‌شویم. در هر صورت تا امید هست و برای رفع موانع و مشکلات تلاش می‌کنیم تلخی آن‌چنانی وجود ندارد و به واسطه حضور بزرگترهای شورا در کنار جوانان هرگاه اتفاقات تلخی که چه از بیرون و چه در داخل شورا شاهد بودیم، منجر به رفاقت و همکاری بیشتر برای رفع مسائل تبدیل شده است.
انتهای پیام/
نظر شما