۱۴۰۰بدترین سال صنعت ساختمان در یک دهه اخیر بود. سالی که آمار صدور پروانه ساخت به کمترین میزان یعنی تنها ۵۶۰۰ مورد رسید. این در حالی است که اوایل دهه۹۰، سالانه بالغ بر ۳۰هزار پروانه ساخت در پایتخت صادر می‌شد. روند کاهشی در یک دهه اخیر اما در واپسین سال دولت اعتدال به قهقرا سقوط کرد. حالا شهرداری تهران اعلام کرده برای دومین سال پیاپی، آمار صدور پروانه ساخت افزایش یافته است. در سال۱۴۰۱ این آمار با رشدی بالغ بر ۶۰درصد به ۹هزار پروانه رسید، در ۶ماه نخست سال‌جاری هم از مرز ۷هزار پروانه عبور کرده است. باتوجه به ذائقه سازندگان انتظار می‌رود در ماه‌های پایانی سال این آمار تصاعدی روبه‌افزایش باشد. بنابراین عبور از حد نصاب سال گذشته کاملا قابل پیش‌بینی است اما این آمار چرا حائز اهمیت است؟
اول اینکه نیاز طبیعی شهروندان تهرانی به مسکن قابل سرکوب نیست. آنطورکه آمارها خبر می‌دهند سالانه بالغ بر ۷۰هزار عنوان ازدواج جدید در تهران ثبت می‌شود. بگذریم از اینکه پس از برخی طلاق‌ها نیز زوجین به منزل والدین مراجعت نکرده و آنها هم به دنبال خرید یا اجاره واحد مسکونی جدید هستند. همچنین روند استهلاک ساختمان‌ها در شهر را نیز نباید فراموش کرد. مرکز تحقیقات راه‌وشهرسازی از عمر مفید کوتاه بناهای شهری (حدود ۲۰سال) خبر می‌دهد. یعنی تعداد قابل توجهی از سازه‌ها ناگزیر می‌باید برای جلوگیری از هرچه فرسوده‌تر شدن شهر، تخریب و نوسازی شوند. تهران بالغ بر ۹۵۰هزار پارسل مسکونی دارد. تصور کنید تنها ۵درصد از این ساختمان‌ها در حالت خوش‌بینانه در سال نیاز به تخریب و نوسازی داشته باشند. بنابراین برای مجموع نیاز مربوط به نوسازی و تشکیل خانواده‌های جدید، پیش‌بینی سالی ۱۵۰هزار واحد مسکونی جدید در پایتخت ضروری است. هر پروانه ساختمانی میانگین ۴تا۵واحد جدید آپارتمان را ایجاد می‌کند. یعنی برای پاسخ به نیاز طبیعی سالانه شهر، دست‌کم صدور بیش از ۲۰هزار پروانه ساختمانی الزامی است.
دوم اینکه نباید از مخاطرات طبیعی شهر غافل شد؛ زلزله، سیل، فرونشست و حریق. دست‌کم ۱۲هزار هکتار از مساحت ساختمان‌های شهر در شرایط «ناپایدار» از منظر سازه‌ای قرار دارند. ۴۲۰۰هکتار از آنها علاوه بر ناپایداری، کوچک‌مقیاس هستند و در کوچه‌های تنگ و غیرقابل دسترسی درون بافت «فرسوده» قرار دارند.
سوم اینکه صنعت ساختمان از صنایع پیشران اقتصاد ایران است. به‌علاوه آنکه های‌تک نیز هست یعنی بالاترین تکنولوژی‌های ساخت امروز در کشورمان کاملا بومی‌سازی شده است. همچنین نباید فراموش کرد که تقریبا ۱۰۰درصد مصالح موردنیاز نیز از طریق منابع داخلی قابل استحصال است. گفته می‌شود رونق حدود ۳۰۰صنعت دیگر وابسته به صنعت ساختمان است علاوه بر آنکه می‌تواند تا ۳۰درصد روی مجموع اشتغال اثرگذار باشد. درواقع صنعت ساختمان نخستین صنعت اشتغال‌زای ایران است.
در پی افتخارات دولتی که به ساختمان‌نسازی افتخار می‌کرد (اظهارات عباس آخوندی را در جلسه تودیع ملاحظه کنید) بهای خرید یا اجاره املاک سر به آسمان گذاشت. امروز خرید یا حتی رهن یک واحد آپارتمان برای جوان‌ترها تقریبا از آرزوهای محال شده است. قفل‌شدن طرف عرضه، در مقابل تقاضایی که روزانه در حال تلمبارشدن بود، مسکن را به یک کالای دست‌نیافتنی بدل کرده است. رونق صنعت ساختمان‌سازی به‌ویژه اگر در بافت فرسوده و مناطق کمتربرخوردار شهر باشد، می‌تواند تا حدود مناسبی به کنترل بازار اجاره یا خرید کمک کند. بنابراین می‌توان امیدوار بود که با افزوده‌شدن ساختمان‌هایی که در یک‌سال‌ونیم گذشته پروانه ساخت گرفته‌اند به بازار، دست‌کم شاهد کنترل قیمت‌ها باشیم.
از مجموع موارد فوق می‌توان به این جمع‌بندی رسید که هر مداخله‌ای از جانب دولت یا شهرداری تهران که موجب رونق صنعت ساختمان‌سازی شود، اتفاق مهم و مبارکی است.
انتهای پیام/
نظر شما